انسان وقتي از مهماني بيرون مي آيد، حد اقلش اين است که شکمش

سير شده باشد و حد اکثرش اين است که يک لذتي از اين مجلس برده

باشد که بگويد: چقدر خوب شد که ما به اين مجلس رفتيم.

علامت مهمان خاص الخاص اين است که انسان اول ماه شوال آنقدر محزون

و پريشان باشد که خداي تعالي شب و روز عيد فطر را يک اطعام و يک

بخششي به او مي دهد که اين حزن و اندوهي را که او پيدا کرده، جبران

کند. اين که اول شوال را عيد قرار داده اند، براي اين است که خدا نمي

خواهد شما محزون باشيد. خدا مي خواهد تعادل بين ماه رمضان و شوال

شما حفظ شود. لذا آن را عيد قرار داده است.