به نام حي سبحان

مژده آمدنت که در زمين پيچيد، دشت‏هاي روشن توحيد، از پروانه‏هاي سپيد عشق، پوشيده شد و مکه را امواج نوراني حضورت در بر گرفت.

آمدي و طاق کسراي ظلم، ترک برداشت.

آمدي و آتشکده تيرگي به جوخه خاموشي سپرده شد.

فرود آمدي، در سرزميني که کوير جهل و بي‏خبري، جوانه‏هاي آگاهي و عاطفه را خشکانده بود و خورشيد عدالت در پشت کوه‏هاي نا مردمي به خون نشسته بود.

آه! اي رسول مهرباني! جهان، دليل بودنش را در چشم‏هاي توحيدي تو جستجو مي‏کند و بشر، از آن هنگام که صداي گام‏هايت را در کوچه‏هاي بلند رسالت شنيد، شکوه زيستنش را تجربه کرد.

تو خاتم النبيّيني؛ آخرين پيام آور روشني و مهر، کسي که آسمان‏ها، معجزه شق‌القمرش را از خاطر نخواهند برد، او که جبرئيل، در رکابش به معراج آفتاب رفت و «حرا»، زمزمه‏هاي شورانگيز شبانه‏اش را در اوج جهالت و بت پرستي به شهادت مي‏آيد.

محمد صلي‏الله‏عليه‏و‏آله مي‏آيد، تا هبل، لات و عزّي، شرافت انسان را نيالايند.

خشمش، شمشيري ست که تنها بر پيکر ناساز ستم، فرود مي‏آيد.

آئينش تکاپو مي‏آموزد و فصل فصل کتابش، آيينه تمام نماي رستگاري است.

محمد صلي‏الله‏عليه‏و‏آله پا به دنيا مي‏گذارد و آفرينش را در عطر پرستشي سبز، يله مي‏کند. او آخرين نويد خداوند است، براي انساني که خود را در بيراهه خودپرستي گم کرده بود.

او مي‏آيد؛ عرشيان، ستاره باران تولدش را به ترانه مي‏ايستند و زمينيان، آخرين رسول وحي را به استقبال مي‏دوند.

ميلادش مبارك.

يا علي مددي

انا مجنون‌الحسين يا ثارالله