بسم الله الرحمن الرحیم چند شبه وقتی میخوابم به اسمون نگاه میکنم ماه یه حس عجیبی بهم میده گویا تمام کره زمین بستس وفقط یه روزنه هست اونم ماهه همش نگاه میکنم ببینم میتونم از درون ماه اونورو ببینم بی فایدست یه حس دیگه هم دارم ماه مثل چراغ قوه ای میمونه که انگار رو مون زوم شده تمام اینا تصورات کودکانست مثل این میمونه که به کودکی بگن تصوراتتت رو نقاشی کن حالا با اینا کاری نداریم ولی مطالعه کهکشان ونجوم عجیب انسان رو به تفکر وا میداره نمیدونم چرا ما ادما با دیدن این همه قدرت بازم خدا رو گم کردیم بازم فکر میکنیم خدا مار ونمیبینه مخصوصا وقتی دچار غم میشیم ناشکری پشت ناشکریه که سرازیر میشه احساس میکنم تحملم خیلی کم شده خدا همون خداست این منم که هی ناچیز تر از قبل میشم جالبه ادم وقتی بیشتر خدا رو بشناسه هم صبورتر میشه هم شاکر تر وهم خودشو از همیشه فقیر تر میبینه هیچ چیزی تو این دنیا نمیتونه ادمو اروم کنه جز این که بدونی خدایی هست که دوست داره وهمیشه مراقبته کسی میدونه چرا بیشتر مواقع در خوابی؟م چرا با تلنگرایی که بهمون زده میشه گاهی بیدار میشیم دوباره به خواب میریم؟
کلمات کلیدی: دل نوشته هایم .....
